Bilindiği gibi, bir bölgedeki deprem tehlikesinin belirlenebilmesi ve zararlarının en aza indirilmesi çalışmalarında ilk adım, diri fay haritasının hazırlanmasıdır. Bu amaçla 1991 yılında Şaroğlu vd. tarafından Türkiye’nin diri fay haritası yapılmıştır. Bu harita, paleosismolojik çalışmaların temelini teşkil etmiş ve büyük katkılarda bulunmuştur. Bununla birlikte, bir bölgedeki deprem tehlikesinin kesin olarak belirlenebilmesi ve zararlarının azaltılması için; diri fayların sismik segmentasyonlara ayrılması, bu segmentlerin sınırlarının tam olarak tanımlanması, bu segmentlerin her birinin kayma hızları ve her bir depremdeki kayma miktarlarının saptanması ve deprem modellerinin (karakteristik deprem, zaman-tahmin edilebilir deprem, kayma-tahmin edilebilir deprem gibi) ortaya konması ile mümkün olabilir. Bu kriterler göz önüne alınarak, Türkiye Diri Fay Haritasının geliştirilmesi yerinde olacaktır. Bu amaçla, Türkiye’de yapılmış tüm çalışmaların bir araya getirilmesi ve bu çalışmalarda yer alan tüm diri faylar, neotektonik ve paleotektonik döneme ait faylar ve tektonik yapıların harita üzerine işaretlenmesi ve paleosismolojik çalışmalara oldukça hız verilmesi gerekir. Çeşitli araştırma kuruluşları ve üniversitelerde çalışan araştırıcıların birlikte çalışmaları ve ortak projelerin hayata geçirilmesi, binlerce insanların ölmesine ve trilyonlarca ekonomik kayıplara neden olan deprem zararlarının en aza indirilmesi çalışmalarına önemli katkılar sağlar.

Bu çalışmada, son yüzyıl (1900-1995) içerisinde meydana gelmiş aletsel deprem verisi (Sonrisk verisi-DAD) kulanılmış ve tarihsel kayıtlar (M.Ö. 2000-1900) ve bazı tarih-öncesi (M.Ö. 2000 yılından öncesi) yüzey faylanması meydana getirmiş depremlerden faydalanılmıştır. Böylelikle, yukarıda bahsedilmiş çalışmalara ışık tutacak öncelikle çalışılması gerekecek bölgelerin nereleri olması gerektiği ortaya konmaya çalışılmıştır. Bu çalışma, genel olarak son yüzyıla ait sismisite verisini kullanarak kısa-süreli deprem tahminine esas teşkil edecek bir tür uzun süreli deprem tahmini çalışmasını oluşturmaktadır. Bu çalışma sonucu, geçmiş yüzyıl içerisinde ve daha önceki yüzyıllarda üzerinde herhangi bir büyük depreme maruz kalmamış ve gelecek yüzyıl içerisinde yüksek deprem potansiyeli taşıyan sismik boşluklar belirlenmeye çalışılmıştır.

1900-1920 yılları arasındaki ilk dönem içerisinde, ana tektonik bölgelerin belirli yerlerinde birkaç deprem görülmektedir. Bu dönem içerisinde, 1939-1967 deprem serisinde kırılacak olan Kuzey Anadolu fayının uzun segmentlerinde suskun bir dönem gözlenmektedir. Bu dönem, bu deprem serisinin bir hazırlık evresini temsil etmektedir.

1921-1940 yılları arasındaki ikinci dönemde, Kuzey Anadolu Fayının doğu kesimi oldukça aktif bir dönem içerisine girmektedir. 26 Aralık 1939 tarihinde Türkiye’nin en büyük depremi olan Erzincan Depremi (Ms=7.9) meydana gelmiştir. Bu depremde Erzincan’dan başlayan ve Erbaa’ya kadar uzanan ve Amasya’ya doğru yönelen 360 km uzunluğunda bir kırık meydana gelmiştir (Ambraseys 1970, Ketin 1976). Kırığın Amasya’ya doğru yönelmesinde Erbaa-Niksar çek ayır havzası, kırığın batıya doğru ilerlemesini önleyici bir geometrik bariyer görevi yapmıştır. Bu depremde yaklaşık 4.5 metrelik sağ yönlü doğrultu atım gelişmiştir. Depremde 32 962 kişi hayatını kaybetmiştir. Tarihsel kayıtlara göre (Ambraseys ve Finkel 1988) bu hat üzerinde 1939 Erzincan depremine benzer en son deprem 1668 yılında meydana gelmiştir. Araştırıcılara göre 8.0 magnitüdlü bu deprem Erzincan ile Bolu arasında 600 km uzunluğunda bir yüzey faylanması meydana getirmiştir. Her ne kadar tek bir deprem de 600 km uzunluğunda bir kırık meydana getirdiği ileri sürülmüşse de bu kırığın tek bir depremden ziyade 1939-1967 deprem serisine benzer birkaç deprem tarafından meydana getirildiğini düşünüyoruz. 1939 depremi, 1939-1967 yılları arasında oluşmuş depremleri tetikleyici bir rol oynamıştır. Her ne kadar Dewey (1976) tarafından Kuzey Anadolu fayında batıya doğru bir göç olduğunu ileri sürmüşse de, bu bir göç etmeden daha çok fay boyunca biriken enerjinin belli bir zaman aralığı içerisinde depremlerin kümelenmesi ve enerjinin kısa bir zaman içerisinde hızlı bir şekilde boşalması olarak yorumlanabilir. Bu dönem içerisinde, Helenik-Kıbrıs Yayının kuzey kesiminde dalma-batma zonu boyunca sismik etkinlikte bariz bir artış olmuştur. Bunun yanında Doğu Anadolu Sıkışma Bölgesi içerisinde de bir önceki döneme göre depremlerde bir artış görülmüştür.

Her bir deprem kırığı ile ilgili segmentlerin ayırtedilmesi oldukça zor ve segmentasyon modellemesi ile ilgili metodlar daha henüz gelişme aşamasındadır. Bir fay boyunca orta ve büyük magnitüdlü depremlerin tekrarlı oluşumları, bireysel segmentlerin uzunlukları hakkında ip uçları vermektedir. Birbirini izleyen depremlerde fayın aynı yerlerindeki kayma miktarlarının dağılımları, benzer veya farklı şekilde gelişebilmektedir. Komşu segmentler, aynı zamanda birlikte kırılabilmektedir. Yüzeyde görünen geometrik yada yapısal bariyerlerde deprem kırıkları durdurulmakta veya engellenemektedir. Ya da altsegmentler, beklenilen maksimum veya karakteristik depremden daha küçük depremler üreterek kırılmaktadırlar. Bu yüzden, bir fay uzunluğu boyunca geçmiş depremlerin tarihlerinin belirlenebilmesi, her bir depremdeki kayma miktarları, bu kayma miktarlarının fay boyunca dağılımları ve kayma hızları gibi paleosismolojik veriler, segmentlerin ayırtedilmesinde ve deprem tekrarlanmaları ile ilgili modellemelerin yapılmasında oldukça önemli bilgiler vermektedirler (Coppersmith and Schwartz, 1989; Schwartz,1990).

Bazı durumlarda, büyük bir deprem oluşmadan önce, büyük depremin odak bölgesinden uzakta yer alan bölgelerde yoğun mikro deprem etkinliği görülür. Büyük bir depremden önce odak bölgesinde bir çeşit haberci olaylara işaret eden bu sismik suskunluk, ilk defa Inouye (1965), tarafından ikinci tip sismik boşluk (Second kind of seismic gap=temporal gap) olarak tanımlanmıştır. Araştırıcı, 1938 Fukushima-ken-oki, 1952 Tokachi-oki ve 1964 Nigata depremlerinden önce, depremlerin odak bölgelerinde, civardaki bölgelere nazaran sismik suskunlukların varolduğunu belirtmiştir. Diğer taraftan Mogi (1969a), Inouye’nin (1965) görüşüne paralel olarak, büyük bir depremin odak bölgesinde sismik aktivitenin azaldığını, tersine civar bölgelerde arttığını belirtmiş ve bunu gözleme modeli (doughnut pattern) olarak tarif etmiştir. Araştırıcı, 1923 Kanto, 1933 Sanriku-oki, 1944 Tonankai, 1946 Nankaido ve 1968 Tokachi-oki depremlerinden önce bu tür bir paternin gözlendiğini söylemektedir.

Uzun süreli deprem tahminlerine esas teşkil edecek şekilde kırık ilerlemesini anlamak, segmentlerin ayırtedilmesine yardımcı olmak ve en önemlisi de önümüzdeki yıllar içerisinde üzerlerinde durulması gerekecek henüz kırılmamış olan ve gelecekte önemli deprem potansiyellerine sahip olan muhtemel sismik boşlukları belirlemek için, 1900-1995 yılları arasında yüzey kırığı meydana getirmiş ve yıkıcı depremlerin, ana tektonik bölgeler içerisinde oluşum zamanlarına göre dağılımları ayrıntılı olarak incelenmiştir. Bu sismik boşluklar ve civarındaki sismik etkinliğin, 1900-1970 ve 1970-1995 yılları arasındaki iki farklı zaman aralığı içerisindeki değişimleri araştırılmış ve güncel sismisite (1989-1995) ile karşılaştırılmıştır.

1900-1995 yılları arasındaki depremlerin yer-zaman aralığı içerisindeki dağılımları, tüm Türkiye’de kırılmadan kalan (yersel boşluk=spatial gap) ve günümüzde zamansal bir boşluk modeli (temporal gap=doughnut pattern) gösteren muhtemel 15 yer olduğunu göstermektedir. Bu boşlukların belirlenmesine Mogi (1979a ve 1985) tarafından ileri sürülmüş birinci ve ikinci tip sismik boşluk modeli kullanılmıştır. Bununla birlikte, sadece son yüzyıl içerisindeki depremlerin dağılımlarına bakılarak sismik boşluklar belirlenmesi ve bazı bölgelerdeki depremlerin tekrarlanma aralıklarının 200-250 yıl gibi oldukça uzun bir zamanı kapsadığı konusunu da değinmek yerinde olacaktır. Ayrıca deprem tekrarlanma aralıklarının normal faylarda doğrultu atımlı faylara nazaran daha uzun ve dalma-batma zonlarındaki depremlerin daha kısa tekrarlanma aralıklarına sahip oldukları, dünyanın değişik yerlerinde yapılan paleosismoljik çalışmalar ile ortaya konmuştur. Bununla birlikte, Türkiye’de saptanan 15 sismik boşluk sadece geçen yüzyıl (1900-1995) içerisinde oluşan depremlerle değerlendirilmemiş aynı zamanda tarihsel kayıtlar (M.Ö. 2000-M.S. 1900) ile de karşılaştırılarak belirlenmeye çalışılmış ve paleosismolojik çalışmalar ile kısa süreli deprem tahminlerine ışık tutmak amacıyla son yüzyıl (1900-1995) içerisindeki sismisitenin değişimi ile güncel sismisitenin bu boşluklar içerisindeki dağılımları ayrıntılı olarak araştırılmıştır. Aşağıda değinilen sismik boşluklarda depremlerin oluş zamanları, bu segmentlerde yapılacak oldukça ayrıntılı jeolojik, jeofizik, jeodetik ve paleosismolojik çalışmalar ile ortaya konulabilir. Bu sismik boşluklarda 1900-1995 ve 1970-1995 yılları arasında oluşmuş depremlerin sayıları Tablo 3’de gösterilmiştir.

Türkiye’de paleosismolojik çalışmaların yeni olması nedeniyle Kuzey Anadolu fayında deprem tehlikesini belirleyecek herhangi bir kesin segmentasyon ayrımı yapılamamıştır. Bu segmentlerin deprem tehlikesini kesin olarak ortaya koyabilmek için bu segmentlerin başlangıç ve bitiş noktalarının belirlenmesi, uzunlukları, her bir segmentin kayma hızları, her bir depremde oluşmuş kayma miktarları ve her bir segmentde en son büyük depremden bu zamana kadar geçen zaman miktarları gibi paleosismolojik araştırmalar ile elde edilebilecek parametrelerin titizlikle saptanması gerekmektedir.

Diğer taraftan, her üç sismik boşlukta özellikle başta Andırın civarında olmak üzere Ergani ve Hazar gölü civarında 1989 dan bu yana her yıl Ms ³ 4.0 birkaç deprem oluşmuştur. Dünyanın değişik bölgelerinde geçmişte oluşmuş depremler üzerindeki haberci olaylara (precursory) ait çalışmalar, kırılacak segment uzunluğu ile habercilerin süresi arasında doğrudan bir bağlantı olduğu sonucunu ortaya koymuştur. Buna en iyi örnek olarak günümüzde meydana gelen 1 Ekim 1995 Dinar depremi verilebilir. Dinar depreminde 10 km uzunluğunda bir kırık oluşurken, haberci olaylar 30 gün öncesinde ortaya çıkmaya başlamıştır. Buradan hareket ederek Doğu Anadolu fayında sismik boşluklarda oluşması muhtemel haberci olarak nitelendirilebilecek Ms ³ 4.0 depremlerin 5-7 yıl öncesinde gözlenmeye başlanması, kırılabilecek uzunlukların oldukça uzun (100 km veya daha uzun) olabileceğine işaret etmektedir. Bu açıdan fayın bu bölümlerinin yeterli derecede yoğun bir gözlem altında bulundurulması yerinde olacaktır. Ayrıca bu sismik boşluklar üzerinde geçmiş son yüzyıl içinde (1900-1995) hasar yapıcı ve yüzey kırığı oluşturan büyük depremlerin meydana gelmemesi, bu bölgenin önemini daha da artırmaktadır.

Ege graben sisteminin ikinci alt bölgesini, KKD yönelimli Bakırçay grabeni ile KKB yönelimli Simav grabeni oluşturur. Bu grabenler, kenarları doğrultu atım bileşenli normal faylar olan büyük çöküntü alanlarını temsil ederler. Çandarlı Körfezi ile Soma arasında uzanan Bakırçay grabeni, 10-20 km genişliğe ve 80 km uzunluğa sahiptir. Diğer taraftan Simav grabeni, Simav çayı boyunca yaklaşık 100 km uzanır (Gülkan vd. 1993).

Gediz grabeni, Sarıgöl ile Turgutlu arasında uzanan 10-20 km genişlikte ve 140 km uzunlukta BKB-DGD doğrultulu büyük bir çöküntü alanını temsil eder. Bu graben boyunca Pliyosen’den Günümüze kadar olan zaman aralığı içerisinde 1.5 km civarında bir düşey atımın meydana geldiği bildirilmektedir (Gülkan vd. 1993).

Gediz grabeninin hemen güneyinde Ödemiş-Bayındır-Torbalı-Tire ve Selçuk gibi yerleşim alanları içerisinden geçen 5-20 km genişlikte ve 100 km uzunlukta Küçük Menderes grabeni yer alır (Gülkan vd. 1993).

Gediz-Küçük Menderes grabenlerinin güneyinde doğrultusu doğudan batıya doğru değişen ve doğrultu atım bileşenli normal faylanmalar sunan, batıda Ege Denizi ile doğuda Sarayköy’e kadar uzanan 10-25 km genişlikte ve 200 km uzunlukta Büyük Menderes grabeni yer alır (Gülkan vd. 1993).

Bu bölgenin en güneyinde Güllük ile Muğla arasında uzanan BGB-DKD doğrultulu Gökova Körfezini sınırlayan faylanmalar bulunur.

Bu grabenlerin kenarlarını sınırlayan ana normal faylar, kısa uzunluklara sahip birçok küçük segmentlerden oluşmaktadır. Dolayısıyla, bu kısa segmentlerden birinde oluşan bir deprem, yakınlarındaki diğer komşu segmentleri tetiklemekte ve ileriki bir zamanda bu segmentlerde depremlerin oluşmasına neden olmaktadır. Bu depremler (Ms ³ 5.5), genellikle bölgede güneyden kuzeye doğru zaman içerisinde bir kayma göstermişlerdir.

1- Zafer Sismik Boşluğu [ İskendurun Körfezi ile Zafer Burnu (Kıbrıs) arasında]

Doğu Anadolu fayının Karlıova ile Ermenistan arasında kalan bölümü Kuzeydoğu Anadolu fayı olarak bilinmektedir. Geniş bir kesme zonu olan Kuzeydoğu Anadolu fayı, birbirlerine paralel olarak gelişmiş KD-GB doğrultulu, sol yönlü ve ters bileşenli birçok kısa fay segmentlerinden meydana gelir. Bu faylar, 15-20 km uzunlukta Kelkit fayı, Erzincan'ın hemen kuzeybatısından başlayan ve kuzeydoğuya doğru 150 km devam eden Akdağ fayı, Tortum güneybatısı ile Aşkale ilçesi arasında uzanan Aşkale fayı, Çat civarından başlayan, Erzurum, Dumlu, Tortum ve Oltu boyunca uzanan Dumlu fay zonu ile Tekman ile Gaziler arasında uzanan Çobandede faylarıdır (Gülkan vd. 1993).

Kuzeydoğu Anadolu fayı ile Karlıova-Muradiye arasında yer alan bölgede, KB-GD doğrultulu kısa uzunluklara sahip olan sağ yönlü doğrultu atımlı faylar yer alır. Bu bölge, 100 km uzunlukta Balıklıgölü fayı, 55 km uzunlukta Çaldıran fayı, 50 km uzunluktaki Doğubeyazıt fayı, 50 km uzunlukta Tutak fayı ve 85 km uzunlukta Karayazı fayından oluşur (Gülkan vd. 1993).

Karlıova üçlü birleşim noktasının yakınında, Kuzey Anadolu fayı ile Doğu Anadolu fayının periyodik olarak birbirlerini ötelemesi sonucu, KB-GD ve KD-GB doğrultulu kısa uzunluklarda sağ ve sol yönlü doğrultu atımlı fay takımları gelişmiştir. Karlıova birleşim noktası ile Muradiye arasında kalan bölümde, Malazgirt'in doğusunda 20 km uzunlukta KD-GB doğrultulu sol yönlü Malazgirt fayı ve Erciş ile Adilcevaz arasında uzanan 30 km uzunlukta sol yönlü Süphan fayı yer almaktadır. Diğer taraftan KB-GD doğrultulu ve sağ yönlü 20 km uzunlukta Erciş fayı ile Muradiye ilçesinin hemen yakın kuzeydoğusu ile İran sınırları arasında uzanan 45 km uzunlukta Hasan-Timur gölü fayları bulunmaktadır (Gülkan vd. 1993).

Bu bölge içerisinde incelenen en güneydeki bölgeyi Bitlis Bindirme Kuşağı meydana getirir. Bu kuşak, Arap plakası ile Avrasya plakası arasında yer alan Neotetis'in güney kolunun Serravaliyen sonunda kapanması sonucu oluşmuştur. Bitlis-Zagros bindirme kuşağı, Kahramanmaraş ile Yüksekova arasında, güneye yönelmiş ters faylardan meydana gelir. Bu zon, 1500 km uzunlukta olup 60 km genişlikte bir bölgeyi oluşturur (Gülkan vd. 1993).

Ecemiş fayı, Kayseri ile Mersin arasında uzanan yaklaşık 250-300 km uzunlukta KD-GB doğrultulu sol yönlü doğrultu atımlı bir faydır. Fay üzerinde ölçülmüş yatay atım miktarının 40 km civarında olduğu bildirilmektedir (Gülkan vd. 1993).

İnegöl-Eskişehir fay takımı, doğuda Tuzgölü ile batıda İnegöl arasında BKB-DGD doğrultulu birçok kısa uzunlukta fay segmentlerinden oluşan 400 km uzunlukta normal bileşenli sağ yönlü doğrultu atımlı faylardan oluşur.

Kırşehir-Keskin fayı, Kırşehir ve Keskin arasında KB-GD ile KD-GB doğrultulu kısa uzunluklarda birçok faylardan oluşan bir kuşaktır.

Niksar çek ayır havzası yakınlarında Kuzey Anadolu fayından ayrılarak güneybatıya doğru Amasya, Çorum illerini izleyerek Kırıkkale ve oradan da Çubuk’a kadar uzanan uzun bir fay Kırkkale fayı olarak bilinmektedir. Diğer yandan bu fayın hemen doğusunda yine güneybatıya doğru uzanan Almus fayı yer alır.

Sol yönlü doğrultu atımlı Ovacık-Malatya fayı, Erzincan çek-ayır havzasının doğusundan ayrılarak güneybatı yönünde Ovacık’a kadar devam eder ve Malatya fayı ile kesişir. Fayın toplam uzunluğu, 160 km civarındadır. Kuzeydoğuda Kemaliye ile güneybatıda Doğanşehir arasında 180 km uzunluğa sahip olan Malatya fayı yer alır. Bu fay da Ovacık fayı gibi sol yönlü doğrultu atımlı bir fay olup K 20-30 D doğrultuludur (Gülkan vd. 1993).

Diğer yandan Doğu Anadolu fayından ayrılarak D-B doğrultusunda Sürgü’den geçen diğer bir kısa uzunluğa sahip sol yönlü doğrultu atımlı fay, Sürgü fayı olarak isimlendirilmiştir.

1900-1995 yılları arasında Orta Anadolu Ova bölgesinde oluşmuş hasar yapıcı ve yüzey kırığı oluşturmuş yalnızca 4 deprem meydana gelmiştir. Yukarıda bahsedildiği gibi bu bölgede bağımsız ve Kuzey Anadolu ve Doğu Anadolu faylarından ayrılan oldukça uzun faylar olmasına rağmen 1938 Kırşehir-Keskin depremi dışında üzerlerinde önemli sayılabilecek bir deprem olmamıştır. Bu faylar, sismik boşluklar olarak tanımlanmamış ancak bunların önemli derecede deprem potansiyeli taşıyan büyük faylar olarak düşünülmesinde yarar görüldüğünden dikdörtgen alanlar içerisinde belirtilmiştir. Örneğin tarihsel kayıtlar, Tuzgölü fayı üzerinde önemli yıkıcı büyük depremlerin olduğunu belgelemektedir.

Kuzey Anadolu fay zonundaki depremler önce fayın orta kısımlarında oluşmakta ve daha sonra batı ve doğu uçlarında yoğunlaşmaktadır. Fayın farklı kesimleri, paleosismolojik olarak farklı davranışlar göstermektedir. Bu farklı davranışlar, Kuzey Anadolu fayında dört büyük ana sismik segment ile birkaç kısa uzunluklara sahip küçük segmentlerin varlığına işaret etmektedir. Tarih ve tarihsel-öncesi kayıtlar, ana segmentlerdeki depremlerin 200-250 yıl, daha kısa uzunluklardaki segmentlerdeki depremlerin 50-100 yıl gibi kısa zaman aralıkları ile tekrarlandıklarını ortaya koymuştur. Ana segmentlerde daha düşük kayma hızlarına sahip olan komşu ana fay segmentleri arasında zaman olarak birbirlerine yakın depremler meydana gelmiştir. Kuzey Anadolu fayının Erzincan, Ladik-Tosya ve Gerede segmentleri “ Değişmez kayma modeli (Uniform slip model) “ göstermektedir. Diğer yandan Varto, Yenice-Gönen ve Geyve gibi 100 km’den daha kısa uzunluktaki segmentler de “ Karakteristik deprem modeli (Characteristic earthquake model) sunmaktadırlar. Tarihsel kayıtlar, Doğu Anadolu fayının bir önceki yüzyılda (1800-1900) olduğu gibi son yüzyıl (1900-1995) içerisinde de oldukça sakin olduğunu göstermektedir. Dolayısıyla, bu fayda, önümüzdeki yüzyıl içerisinde Kuzey Anadolu Fayına benzer bir deprem serisine yol açması oldukça muhtemel görülen en azından 200 yıldır bir enerji birikimi olmaktadır. Ege Graben Sistemi içerisinde 1900-1995 yılları arasında oluşmuş yıkıcı ve yüzey kırığı meydana getirmiş depremlerin birbirine yakın segmentlerde oluştukları görünmektedir. Bu yakın segmentlerde oluşan depremler zaman olarak birbirlerine oldukça yakındır. Bu bölgedeki depremler, genellikle birer çift şeklinde oluşmaktadır. Bölgenin birbirlerine bağlantılı birçok graben ve horstlardan meydana gelmesi nedeniyle, bir segmentde oluşan deprem diğer yakın segmentde tetikleme rolü oynamaktadır. Ege bölgesinde oluşmuş depremler (Ms ³ 5.5) deprem yinelenme aralıklarındaki faklılık, bazen bağımsız bir deprem tarafından bir altsegmentin kırılması, bir segmentteki depremin diğer komşu segmentlerden birinde bir kaymayı tetiklemesi ve daha sonraki izleyen zamanda bağımsız olarak bir deprem meydana gelmesi veya segmentlerin bağımsız fakat farklı segmentlerde depremlerin birbilerine yakın zamanlarda oluşması gibi normal faylar ile ilgili segmentasyon modellerinin hepsini göstermektedir. Helenik-Kıbrıs yayında son yüzyıl (1900-1995) içerisinde oluşmuş depremler, Plini ve Strabo hendekleri boyunca ve bunların Finike’ye doğru olan uzanımlarında meydana gelirken, yayın Antalya Körfezi ile İskendurun Körfezi arasında kalan kısmında herhangi büyük bir deprem oluşmamıştır. Diğer yandan Doğu Anadolu sıkışma bölgesindeki oluşmuş hasar yapıcı ve yüzey faylanması meydana getirmiş depremler, 1939 Erzincan depreminden sonra oluşmuşlardır.